Dom rodzinny powinien  być miejscem bezpiecznym, które zaspakaja uniwersalną potrzebę bezpieczeństwa i przynależności.  Dziecko rozwija się najlepiej w atmosferze miłości i wzajemnego szacunku.

Rodzice są dla dziecka najważniejszymi osobami, to od nich otrzymuje fundament wiedzy na temat tego kim jest, jaki jest świat, jak budować relacj

Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci wychowywane przez rodziców nie a wywiązujących się ze swoich obowiązków, bronią ich pozytywnego obrazu do końca zaprzeczając racjonalnym przesłankom przemawiających na niekorzyść rodziców. Prędzej siebie obarczą winą za niepowodzenia rodziców, niż oddadzą im odpowiedzialność za porzucenie, przemoc, bierność, uzależnienie.

Jako świadek przemocy, dziecko doświadcza przemocy nawet jeśli przemoc psychiczna lub fizyczna nie jest skierowana bezpośrednio wobec niego. Dziecko przeżywa krzywdę matki i ojca podobnie do tego jakby samo tej krzywdy doznało. Niejednokrotnie jest przekonane, że przemoc jest związana z rozczarowaniem rodziców dzieckiem oraz jego złym zachowaniem.

Dzieci z rodzin dotkniętych problemem przemocy, posiadają dom w którym mieszka strach i napięcie. Te uczucia noszą w sobie nawet po zatrzaśnięciu drzwi wejściowych. Dzieci świadkowie przemocy uczą się , że bliskie relacje opierają się na zadawaniu sobie cierpienia. Wykorzystują tą wiedzę w relacjach przyjacielskich, romantycznych, w szkole, w pracy. Często borykają się z zagubieniem w tematyce okazywania bliskości, zaufania.

Dzieci wychowujące się w takich domach mogą przeżywać swoich rodziców bardzo skrajnie, mają duży problem w połączeniu tego, że rodzic, którego kochają czasami przeradza się w przerażającą osobę, przed którą trzeba się schronić.

Bardzo poruszającą książką, która opisuje ten problem jest norweska publikacja dla dzieci autorstwa Gro Dahle i Svein Nyhus pt: Zły Pan.

Bohaterem książki jest mały chłopiec Boj.

Autor opisuje szczegółowo jaki wewnętrzny dialog prowadzi chłopiec przeżywający dramat przemocy w domu.

Boj jest bardzo uważny na nastrój swojego taty. Gdy tata jest wesoły, mama zakłada swoją najpiękniejszą sukienkę i się śmieje. Boj podziwia wtedy swojego tatę i marzy o tym by stać się taki jak on. Gdy tata wraca z pracy Boj zawsze nasłuchuje. Dlaczego? Ponieważ wszystko zależy od nastroju taty. Gdy tata jest cicho, gdy milczy to wróży coś niedobrego, czego Boj się boi.

Autor pokazuje zjawisko rozszczepienia obrazu rodzica, jakiego dokonuje dziecko by zachować kojący, dobry wizerunek taty. Boj wtedy obserwuje, że jego tata zamienia się w Złego Pana. Wtedy chłopiec musi być w swoim pokoju, Zły Pan krzyczy, rozbijają się różne przedmioty.

Swietnie pokazane jest również zjawisko współuzależnienia. Boj widzi, że mama okłamuje go, zapewnia, że wszystko jest dobrze. Chłopiec zamknięty w swoim pokoju bojąc się o mamę i tatę ucieka w świat niewinnych fantazji.

Książka dotyka tematu poczucia winy, uczuć sprzecznych wobec bliskich, niełatwych relacji w psychologicznym “Cyklu przemocy”. Chłopiec obserwuje na przemian ojca dobrego i ojca przerażającego. Chłopiec przeżywa strach wobec ojca i poczucie winy za to.

Gdy zły Pan odchodzi, Boj znów widzi swojego tatę, tata płacze i obiecuje, że już nigdy się nie będzie gniewał. Boj widzi teraz tatę ” tatusieńka” potrzebującego przytulenia. Boj nie wie co myśleć, tata daje mu prezent, nie jest już groźny. Boj przytula tatę, ale ostrożnie, żeby nie obudzić Złego Pana.

Polecam tą wstrząsającą książkę dorosłym i dzieciom. Ilustracje momentami przerażają, tekst w swojej prostocie trafia do sedna.

Książka jest świetnym narzędziem terapeutycznym. Przyda się profesjonalistom pracującymi z rodzinami z problemem przemocy do wykorzystania w bajkoterapii u dziecięcych pacjentów oraz psychoedukacji rodziców sprawców i ofiar przemocy.

Elementy tej książki wykorzystuje również do pracy z rodzinami z problemem alkoholowym, gdzie kwestia skrajnego przeżywania rodziców również występuje.