Archiwa: Napisane | Dziarsko w chmury

Category: Napisane (page 1 of 3)

Rola kobiety w małżeństwie i rodzinie przed laty i dziś

Jeszcze 100 lat temu kobieta, która chciała się podobać mężczyznom musiała ukrywać swoje intelektualne atuty. Panowało przekonanie, że mężczyźni nie są chętni wiązać się z kobietą „zbyt mądrą”. Mam czasem wrażenie, że taka opinia pokutuje do dzisiaj – w niektórych kręgach mówi się, że nie jest dobrze, jak kobieta jest lepiej wykształcona lub lepiej zarabia niż jej partner, że taka sytuacja byłaby upokarzająca dla mężczyzny.

Swoboda seksualna a moralność

Czasami, nawet współcześnie, w niektórych rodzinach większą wagę przykłada się do edukacji chłopców niż dziewczynek. Tak jakby z góry było założone, że to na tym chłopcu spoczywać będzie ciężar utrzymania rodziny, a dziewczynka wejdzie raczej w rolę zależną od ojca, a później od męża. Zauważyłam również, że raczej chłopców niż dziewczynki zachęca się do aktywności, które kształcą takie cechy jak wytrwałość, samodzielność, zaradność, myślenie twórcze. 100 lat temu, a czasami i współcześnie od kobiety wychodzącej za mąż wymagano dziewictwa, natomiast mężczyzna przed ślubem powinien się „wyszumieć” i potwierdzić tym samym swoją męskość. Pozostałości tego dziedzictwa obserwujemy do dzisiaj.

Kobieta mająca licznych kochanków jest postrzegana negatywnie w społeczeństwie. Mężczyzna w tej samej sytuacji jest postrzegany jako atrakcyjny i męski. Prawie wszystkie wulgarne określenia mające na celu obrażenie kobiety mają swoje podłoże w wulgaryzmach określających narządy płciowe kobiet. Przeanalizowałam te wulgaryzmy wraz z uczestniczkami moich warsztatów podczas jednego ćwiczenia. Doszłyśmy do wniosku, że tego typu agresja jest kierowana w stronę, gdzie najłatwiej jest kobietę zranić.

Jeszcze 100 lat temu kobieta była całkowicie zależna od męża. Nie posiadały swojej niezależnej pracy, nie posiadały swoich pieniędzy. Nawet gdy miały pieniądze, nie mogły nimi swobodnie rozporządzać. Można by zaryzykować stwierdzenie, że normą kultury było to, że kobiety były własnością męża. Nie mogły od niego odejść w związku z całkowitą zależnością finansową, mieszkaniową oraz społeczno – obyczajową. Jak jest dzisiaj? Niestety w wielu przypadkach podobnie. Wiele kobiet jest przekonanych, że nie poradziłoby sobie bez oparcia mężczyzny. Jak to jest możliwe?

Samodzielność finansowa kobiet

Kobiety częściej niż mężczyźni wybierają zawody nisko opłacane często mówi się o tych zawodach – zawody kobiece min. pielęgniarka, nauczycielka, psycholożka, ekspedientka, sekretarka itp. To są piękne zawody dla wielu osób. Jednak… To, co jest charakterystyczne na polskim Rynku Pracy, to fakt, że istnieje społeczne przyzwolenie na to, że tego typu zawody są na tyle nisko opłacane, że osoby pracujące w tych branżach, z jednej pensji często nie są w stanie zaspokoić swoich podstawowych potrzeb jak: opłata mieszkania, żywność, szkoła dzieci, wakacje itp. Istnieje przekonanie, że przedstawicielki tego typu zawodów wspierają się pensją męża. Mówi się, że to takie „nisko płatne kobiece zawody”. Inaczej jest w Europie Zachodniej. W/w zawody są wykonywane przez obie płcie, są opłacane na tyle, że każdy człowiek może uzyskać niezależność finansową. Jest to dobre dla związku zgodnie z zasadą: Jestem z Tobą mimo, że Cię nie potrzebuje (Twoich pieniędzy, opieki itp). Jestem bo JA tak chcę.

Drugą przyczyną zależności finansowej kobiet od partnera, może być nie podejmowanie pracy po urlopie wychowawczym. Oczywiste jest, że taka wielka zmiana jak narodziny dziecka, powoduje rewolucje również w życiu zawodowym. Różnie się to układa, jednym Paniom łatwiej, innym trudniej się zorganizować. Czasami wiąże się to ze zmianą godzin pracy, zmianą zawodu, wielkimi akrobacjami organizacyjnymi – jest to trudne. Ale wydaje mi się, że trudniejsze jest nie podejmować żadnej pracy po zakończeniu urlopu wychowawczego. W mojej pracy z kobietami, które są w takiej sytuacji pojawia się motyw utraty wiary we własne siły. Im dłużej jest się nieaktywnym zawodowo, tym większy staje się lęk związany z powrotem do pracy. Im dłużej kobieta pozostaje w stanie dewaluacji siebie jako potencjalnego pracownika, tym trudniej jej zacząć myśleć o sobie jako wartościowej osobie na rynku pracy. Długa bierność w tej sferze zaburza postrzeganie siebie jako wartościowej, produktywnej. Taka sytuacja może zaburzyć również kontakty z pracującymi i aktywnymi koleżankami, doprowadzić do alienacji społecznej. Ważne jest dla poczucia własnej wartości pozostać aktywną zawodowo – może to być jakiś niewielki zakres, wolontariat, prowadzenie bloga, działalność społeczna, śledzenie aktualnych trendów, odkryć w swojej dziedzinie. W takim wypadku, mimo, że jest się zaangażowanym w życie rodzinne, można się rozwijać jednocześnie zawodowo i gdy przychodzi czas powrotu do pracy, nie ma przepaści między ja jako mama i ja jako pracownik. Widzi się raczej naturalny most między tymi dwiema rolami.

Praca Kobiety wiąże się również z pieniędzmi, a z kolei pieniądze wiążą się bezpośrednio z tematem władzy w związkach. Bardzo przykre i nieprzyjemne jest jak między niepracującą żoną a pracującym mężem coraz częściej dochodzi do nieporozumień na tym tle, kto ile zarabia, kto ile wydaje, kto ma ważniejszą rolę w rodzinie, kto ma więcej do powiedzenia. W kłótniach pojawiają się słowa typu: Moje pieniądze, Twoje pieniądze, To ja zarabiam, Ty nic nie robisz w domu, Finanse na mojej głowie, Dom na mojej głowie. Może dochodzić do ukrywania wydatków, częste są również postawy rezygnacyjne typu – jeśli nie zarabiam to nie wybiorę się do fryzjera, zrezygnuje z kosmetyczki itp. Atmosfera w domu raczej jest napięta, partnerzy raczej rywalizują ze sobą niż się wspierają, często niepracująca osoba przeżywa się jako „mniej ważną” w związku.

Praca to również temat samorealizacji, bycia z dorosłymi ludźmi, wyzwań, współpracy i rywalizacji. Jeśli kobieta dobrowolnie z tego rezygnuje, odkłada dyplom, talent, swoje pomysły na półkę, zawsze zastanawiam się nad wewnętrznymi motywami. Najczęściej pada odpowiedź „chcę poświęcić się dzieciom”. Tylko czy dzieci oczekują takich poświęceń? Każdy dług trzeba kiedyś spłacić. Dług poświęcenia życia też. Dzisiaj jest inaczej niż 100 lat temu, możemy być traktowane z takim samym szacunkiem jak mężczyźni we wszystkich obszarach życia. Pamiętajmy o tym, traktując mężczyzn z takim samym szacunkiem. Życzę Wam czytelnicy wielu sukcesów, dobrych początków i takich porażek, z których można wyciągnąć lekcje.

Kobiety na rynku pracy – bezpłatny warsztat w Monachium

Dwujęzyczność – nic za darmo

Wrzesień 21, 2016 / admin / 0 Comments

Rodzice wychowujący swoje potomstwo poza granicami ojczyzny, stoją przed nie lada wyzwaniem. Piszę ten tekst, żeby zwrócić Państwa uwagę na trud, którego podejmują się tacy rodzice.

Stojąc z boku można by uznać, że jest to świetna prosta sprawa – dziecko dostaje dwa języki obce w prezencie, tak po prostu. Bo mieszka za granicą.

Dopóki nie przeprowadziłam kilkudziesięciu rozmów z rodzicami, wychowującymi swoje dzieci za granicą, też tak myślałam.

Ale jak zwykle, w życiu nic nie przychodzi za darmo – na wszystko trzeba zapracować i tak jest też w tym przypadku.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że rodzice, którym zależy na przekazaniu swojego ojczystego języka, muszą być bardzo mocno zmotywowani do pracy nad pełną dwujęzycznością swoich dzieci (co oznacza, że oba języki wykształcą się na takim samym poziomie w mowie i piśmie).

W parach polskojęzycznych jest łatwiej, ponieważ w domu mówi się naturalnie po polsku. Jednak z biegiem czasu, gdy dziecko podejmuje się nauki szkolnej w obcym języku, posiada grono znajomych obcojęzycznych, język otoczenia również jest językiem „obcym”, może się stać tak, że dziecko będzie czuło się swobodniej w języku otoczenia.

W rodzinach polskojęzycznych, rodzice pracują nad rozwojem słownictwa, poprawnością mowy, szacunkiem do polskiej kultury i języka. W Monachium działa wiele grup polskojęzycznych dla dzieci już od 3 miesiąca życia. Działają również dwie Szkoły Przedmiotów Ojczystych, które prowadzą naukę dla dzieci od 3 rok życia do Egzaminu Dojrzałości.

Podczas ostatniego rozdania świadectw w polskiej szkole w Monachium, byłam wzruszona tym, ile pracy wkładają uczniowie i rodzice w to, by zachować język ojczysty w pięknym wydaniu – mimo długoletniego zamieszkania za granicą.

Proszę sobie wyobrazić, że Ci nastolatkowie kończący polskie gimnazjum w Monachium, w ciągu tygodnia uczęszczali do swoich niemieckich szkół, a w soboty do szkoły polskiej i tak przez wiele lat!

To jest olbrzymi trud! Wysiłek podejmowany przez młodych ludzi i ich rodziców, którzy niejednokrotnie musieli bardzo mocno motywować swoje dzieci i tłumaczyć po co im ten „polski” właściwie jest potrzebny.

Ktoś może powiedzieć: „Ale po co?”; „Nie zależy mi na tym, aby moje dziecko mówiło po polsku, nie zamierzam wracać do kraju…”; „Polski nie jest przydatny nigdzie poza Polską, niech się angielskiego uczy lepiej…”.

A po to drodzy Państwo, żeby Wasze dziecko bez poczucia winy mogło w przyszłości odpowiedzieć sobie na pytanie kim jest. A nie jest to łatwe zadanie…

W rodzinach dwu lub wielojęzycznych sprawa komplikuje się jeszcze bardziej. Logopedzi zalecają by każde z rodziców mówiło do dziecka we własnym języku i nigdy nie burzyło tego porządku. Zasada jest prosta. Ale proszę spróbować sobie to wyobrazić. Zwykła sytuacja przy stole – mama zwraca się po polsku do dziecka, tata po niemiecku – dziecko odpowiada w dwóch językach. Ciekawie? To codzienność wielu rodzin tutaj. Jest prościej jeśli rodzice znają wzajemnie swoje języki. Jeśli nie, wtedy do tej sytuacji, trzeba dodać czas na przetłumaczenie drugiemu rodzicowi, tego co powiedziało dziecko i co on na to….

I proszę Państwa ludzie robią to !!! Ale w jakim właściwie celu?

Z mojego punktu widzenia jest to niezbędne do rozwoju spójnej tożsamości. Odcinając dzieci od naszego języka ojczystego, odcinamy je od korzeni. Świadomość swoich korzeni, szacunek do pochodzenia, posługiwanie się językiem naszych przodków jest niezbędny do wykształcenia pozytywnego obrazu siebie. Nieznajomość języka swoich rodziców może być trudna ze względów emocjonalnych, wiele osób mimo biegłej znajomości języków obcych zgłasza, że o emocjach, przeżyciach, intymnych sprawach może rozmawiać tylko w języku ojczystym.

Zwracanie się do swojego dziecka w języku ojczystym jest naturalne i na poziomie nieświadomym niesie za sobą przekaz wcześniejszych pokoleń. Proszę pomyśleć o znanych kołysankach, rymowankach, zdrobnieniach, które znają Państwo od dziecka. Gdy śpiewam Polską kołysankę, przypominam sobie siebie, jak byłam małą usypiającą dziewczynką widzącą przez okno księżyc. Śpiewając ją moim dzieciom niewerbalnie przekazuje to wspomnienie.

Znani mi dorośli, których rodzice z różnych przyczyn nie zadbali o rozwój języka polskiego, postrzegają nieznajomość języka polskiego jako bolesny brak. Nie mają możliwości swobodnie poruszać się we własnym kraju (!), mają ograniczone kontakty z krewnymi, nie mogą korzystać z fachowej literatury, śledzić internetowych trendów w dwóch krajach – są ubożsi. Ci zdeterminowani podejmują naukę jako dorośli (współczuję, ze względu na 7 przypadków). Ale podejmują te próby – by pełniej określić siebie, by nie czuć się odciętym od ważnej części siebie.

Podaruj dziecku swój język ojczysty!

Warto!

rodzina to punkt odniesienia

Czerwiec 13, 2016 / admin / 0 Comments

Zastanów się jakie zasady panują w Twojej rodzinie? Kto je wyznacza? Czy zasady powstają naturalnie i wynikają z Waszego stylu życia? A może zasady są ustalane i obowiązują w formie regulaminu? Czy zasady są elastyczne i zmieniają się wraz z rozwojem waszej rodziny? A może raz ustalone zasady są nienegocjowalne?

O czym się rozmawia w Twojej rodzinie? Może są sprawy, o których się nie rozmawia? Kto sprawuje władzę? Czy istnieją rodzinne sekrety i tajemnice? Jaka jest wizja świata zewnętrznego? O co się kłócicie? A może w Waszej rodzinie nie ma miejsca na kłótnie?

Czy w Twojej rodzinie istnieje silne przymierze pomiędzy partnerami? Czy istnieje wyraźna granica pomiędzy dziećmi a rodzicami? Czy też odwrotnie? Nie do końca wiadomo , kto jest kim w tej rodzinie? Na przykład ojciec omawia sprawy finansowe z córką, zamiast z żoną.

Każda rodzina jest inna. Naprawdę. Każda rodzina ma własną niepowtarzalną atmosferę. Jako terapeutka siadając w gabinecie z rodziną zgłaszającą się na konsultacje, odbieram właśnie ten specyficzny klimat, który niesie ze sobą każda rodzina. Tę atmosferę budują wszyscy członkowie rodziny i na nich wszystkich tak samo ona wpływa. Jednak czy jest to taki klimat, który pozwala każdej osobie rozwijać skrzydła? Czy też taki, który skrzydła podcina?

Moim zadaniem jest poznać, zrozumieć i opisać sposób funkcjonowania danej rodziny na który składa się historia związku, historie wniesione z rodzin pochodzenia, wartości i przekonania, style wychowawcze, sposób komunikacji, sposoby radzenia sobie z trudnościami. Bardzo istotne jest to, w jaki sposób ja jako terapeutka czuję się przebywając z rodziną na konsultacji. Może być to wskazówką do tego, w jaki sposób czują się ze sobą członkowie rodziny. Wszystko to jest pomocne w tym by wraz z rodziną znaleźć taką drogę , która pozwoli jej samodzielnie uporać się z trudnościami i dążyć do harmonii.

Mam poczucie, że współcześnie młode rodziny odrzucają dorobek wcześniejszych pokoleń, związany z rozumieniem własnej roli w rodzinie, sposobu funkcjonowania rodziny, stylów wychowawczych. Mam poczucie, że pokolenie obecnych 30 latków, świadomie odrzuca wiedzę na temat rodziny pochodzącą z przekazu z ust do ust czyli z babki na matkę i córkę. Młodzi ludzie szukają własnej drogi. Oczywiście są aspekty przekazywane nieświadomie, intuicyjnie. Ale to inny szeroki temat, którego nie chcę tu podejmować.

Z całym szacunkiem do współczesnej wiedzy i nauki, obserwuję, że ten trend powoduje, że świeżo upieczeni rodzice czują się często zagubieni i przerażeni w tym natłoku wiedzy. Wiedzę na temat pielęgnacji i wychowania zdobywają poza swoimi rodzinami, traktując dorobek poprzednich pokoleń jako niedopasowany do współczesnych czasów. Mam na myśli osoby, które wspominają swoich rodziców jako wystarczająco troskliwych i zaangażowanych w relacje z nimi. Osoby pochodzące z rodzin zaniedbujących ich potrzeby, to znów osobny temat.

Myślę jednak, że mimo, że czasy się zmieniają warto również czerpać wiedzę od naszych starszych autorytetów z którymi jesteśmy w serdecznej relacji. Pewne rzeczy są niezmienne. Niezależne od poziomu wiedzy, wieku, uposażenia. Zdrowa rodzina w moim mniemaniu to taka, do której wracasz z chęcią po najtrudniejszym dniu. Której członkowie rodziny kochają się i lubią.

Kiedy przebywam z taką rodziną, wiem, że ona poradzi sobie z każdym kłopotem. Mało tego, wiem, że jeśli znajdzie drogę i rozwiąże aktualne problemy, to stanie się po tym jeszcze silniejsza.

pod palmami uśmiechnięci

Czerwiec 10, 2016 / admin / 1 Comment

Akceptacja tego, że życie nie jest tylko różowe, ale posiada odcienie szarości. Akceptacja tego, że czasami wpada się w głęboką czerń, po to by znów oscylować w szarościach, żółciach, zieleniach. Zauważenie, że oprócz światła istnieją półcienie.

Proszę mi wierzyć, że zintegrowanie obrazu siebie, innych i przyjęcie tego co się dostrzega takim jakim ono jest i co więcej osiągniecie zadowolenia z życia takiego jakim ono jest, to w moim mniemaniu największy sukces terapeutyczny.

Każdy człowiek przeżywa różnorakie uczucia, miewa rozterki, z których jedne są przyjemne, a inne nieprzyjemne.

Żyjemy w czasach, w których zaprzeczamy temu, że przeżywamy smutek, spadek nastroju, bezradność i niemoc. Śmierć, starość i choroba przestały być częścią ludzkiego życia, zepchnięte zostały na margines.

Ludzie zgłaszają się do terapeuty ponieważ chcą być bardziej… przebojowi, zmotywowani, komunikatywni, chcą być lepszymi rodzicami lub partnerami. Zwykłość, przeciętność, normalność, nuda – są pojęciami mało atrakcyjnymi. Dziś nikt nie chce taki być.

Nie jestem w stanie przyjąć takiego celu terapeutycznego. Powodem rozpoczęcia terapii jest zwykle cierpienie bardziej lub mniej uświadomione.

Zazwyczaj po wielu godzinach spędzonych w gabinecie okazuje się, że prawdziwym powodem zgłoszenia się jest cierpienie spowodowane samotnością, niedbałością o siebie, bezradnością, skrywanym smutkiem. Cierpienie jest spowodowane powtarzającym się wzorcem krzywdzących relacji z innymi.

Nieprawdopodobne jest to, że mimo łatwości z jaką współczesny człowiek może się komunikować z innymi. Mimo wolności słowa, która jest hasłem obecnym w kulturze zachodniej. Człowiek szuka bliskości w gabinecie psychoterapeuty.

Jak wynika z mojej praktyki, nawet w gabinecie ludzie boją się mówić o tym, że w gruncie rzeczy chcą być zwyczajni, marzą o tym by móc publicznie mówić o swoim smutku, przeżywać niepokój, zrobić awanturę. Nie chcą zostać ocenieni przeze mnie ( swojego terapeutę !) negatywnie.

Dzisiaj nie wypada…

Lepiej opublikować na fejsie swoje selfie – pod palmami uśmiechnięci.

Nie(terapeutyczne) rozważania na temat wychowania

Kwiecień 5, 2016 / admin / 0 Comments

Ostatnimi czasy , często zastanawiam się nad tym co takiego się dzieje, że do gabinetu psychoterapeuty trafiają rodzice , którzy są bardziej niż przeciętni zaangażowani w proces wychowania swojego potomstwa. Najczęściej są to rodzice , którzy przeczytali szereg podręczników na temat wychowania, mają szeroką wiedzę z zakresu psychologii rozwojowej oraz pedagogiki. Są to rodzice , którzy potrafią bawić się z dziećmi jakby sami nimi byli, nie doświadczają nudy podczas tych zabaw, przedkładają potrzeby dzieci ponad potrzeby pary rodzicielskiej. Są to również te domy w których trudno odróżnić , który pokój jest pokojem dziecięcym , a które pomieszczenie było kiedyś sypialnią rodziców.

Mam na myśli kilka, a może nawet kilkanaście rodzin z mojej praktyki terapeutycznej. Co takiego się działo , że dzieci w tych rodzinach , które miały stworzone doskonałe warunki do wszechstronnego rozwoju zaczęły mieć objawy. Objawy to znaczy : napady histerii, nieopanowana złość skierowana w stosunku do rodziców, złość skierowana w stosunku do siebie np. uderzenie samego siebie, moczenie się nocne itp.

Jak to jest możliwe , że dzieci których prawie każda potrzeba jest spełniana , każdy grymas twarzy analizowany , każde słowo wyważone przez uważnych rodziców może mieć objawy?

Spotkałam w swoim gabinecie fantastycznych, kreatywnych rodziców , którzy wewnętrznie nie wierzyli w to , że są w stanie być po prostu wystarczająco dobrymi rodzicami.

Ci rodzice często w związku z osobistymi doświadczeniami doznanej krzywdy ze strony bliskich lub braku takich wzorców tworzą własne bardzo wysokie standardy bycia ” dobrym rodzicem” każdy grymas niezadowolenia, złość dziecka interpretują jako właśną niekompetencje wychowawczą i podnoszą poprzeczkę sobie jeszcze wyżej w celu zrekompensowania dziecku tzw. krzywdy. Nie pozwalają sobie na uczucia złości wobec dziecka – w ich przeżyciu jest to porzucenie , przemoc wobec dziecka.

W pewnym momencie poprzeczka jest tak wysoko , że normalny wystarczająco dobry rodzic nie jest w stanie jej dosięgnąć. Rodzic trafiający do gabinetu czuje się wtedy , że zawiódł , że zaniedbuje ma poczucie winy wobec dziecka , które stara się rekompensować podejmowaniem kolejnych wysiłków wobec dziecka.

Zwykle jest to moment , kiedy rodzina trafia do terapeuty. Okazuje się , że rodzice nie mają żadnego czasu dla siebie jako para rodzicielska, ba nie posiadają już nawet własnej sypialni w której mogliby się cieszyć intymnością, pojawiają się kłopoty w sferze intymnej, poczucie nieatrakcyjności, podświadoma złość na dzieci – niewyrażona często wyraża się w postaci lęków o zdrowie i życie dzieci. Rodzice skarżą się na to , że zabawa z dziećmi pochłania ich czas do tego stopnia , że nie ma czasu na domowe obowiązki jak sprzątanie , gotowanie.

Znów pytam skoro wszystko jest poświęcone dziecku dlaczego ono ma objawy?

Myślę , że dzieci nie chcą mieć heroicznych rodziców, nie chcą mieć w przyszłości długu do spłacenia. ” Ja ci wszystko poświęciłam , karierę , zdrowie, a Ty wyjeżdżasz teraz na drugi koniec świata?”. Myślę też , że dziecko w rodzinie nie powinno być na pierwszym miejscu – jest to obciążające dla niego. Dziecko nie chce decydować – to je stresuje. Nie chce mieć poczucia , że rządzi w domu – taka perspektywa musi być przerażająca dla niego – wyobraźmy sobie co może myśleć dziecko: ” jestem taki mały , a wszyscy się mnie słuchają … a ja tak naprawdę nie wiem co mam robić .. jestem za mały …ale obronię rodziców jeśli sami nie potrafią… w takim razie jak rodzice nie wiedzą to ja decyduje , że…”

Dzieci potrzebują bezpiecznych ram i stabilnej silnej relacji między rodzicami.

Rodzinę tworzy para rodzicielska i to relacje między rodzicami decydują o tym czy ta rodzina będzie zdrowa czy chora , słaba czy silna.

Terapia tych rodzin polega na wzmocnieniu ich wiary w to , że potrafią wychowywać , niekoniecznie musi być to zgodne z podręcznikiem. Wzmocnienie intuicyjnych wyborów, wyznaczenie granic między rodzicami i dziećmi, praca nad uwolnieniem złości. Często gratuluję swoim zahamowanym pacjentom wszczęcia zdrowej kłótni:)) to uwalnia złość w rodzinie i zwania dzieci z konieczności jej wyrażania poprzez objawy.

Życzę Państwu, aby mniej surowo oceniać siebie, wrócić do swojej sypialni i złościć się jak najwięcej z szacunkiem do siebie , swojego partnera i swoich dzieci..

Dziecko

Lipiec 10, 2015 / admin / 0 Comments

Maj 18, 2015

„Im bardziej będzie się zmieniać nasze życie, tym bardziej będziemy tęsknić – za tymi wszystkim domami, które pozostały gdzieś w przeszłości, w określonym czasie i miejscu.”

Psycholog i psychoterapeuta – rozróżnienie

Sierpień 1, 2013 / admin / 0 Comments

W potocznym rozumieniu psycholog i psychoterapeuta to zamienne określenia tego samego specjalisty zajmującego się szeroko rozumianą pomocą drugiej osobie. Trudno jest rozróżnić , że określenia psycholog i psychoterapeuta dotyczą odrębnych grup zawodowych i odrębnych form oddziaływań terapeutycznych. W obu przypadkach praca polega na spotkaniu z drugim człowiekiem, jednak spotkanie to w każdym przypadku przebiega inaczej i jest nastawione na rożne od siebie formy pracy i cele.

Pragnę przybliżyć te dwa pojęcia.

Psychoterapeutą jest osoba, która ukończyła studia magisterskie na kierunku : psychologia, pedagogika, socjologia lub studia medyczne oraz przeszła specjalistyczne podyplomowe szkolenie z zakresu psychoterapii i uzyskała certyfikat psychoterapeuty lub jest w trakcie jego zdobywania. Specjalistyczne szkolenie rozpoczyna się po ukończeniu studiów magisterskich i trwa ok. 4 – 6 lat. W ramach szkolenia psychoterapeuta musi przejść psychoterapię własną, uczestniczyć w superwizji swojej pracy z pacjentami, zaliczyć niezbędne staże kliniczne, opanować wiedzę teoretyczną oraz praktyczną z zakresu psychopatologii. Szkolenie przygotowujące psychoterapeutów jest wieloetapowe i długotrwałe. Duży nacisk kładziony jest na indywidualną pracę nad własnymi emocjami oraz superwizje przypadków klinicznych.

Psychoterapeuta zajmuje się rozpoznawaniem i leczeniem zaburzeń emocjonalnych poprzez oddziaływanie terapeutyczne jakim jest psychoterapia. Psychoterapeuci mogą prowadzić psychoterapię indywidualną, grupową, małżeńską lub par i rodzin. Psychoterapeuci pomagają zarówno osobom dorosłym jak i dzieciom i młodzieży.

Psycholog natomiast to osoba, która ukończyła 5- letnie studia magisterskie na kierunku psychologia. Ukończenie rocznego studium i każdego innego kursu nazwanego kursem psychologii nie daje uprawnień do wykonywania zawodu. Psycholog jest osobą przeszkoloną do posługiwania się specjalistycznymi testami, diagnozowaniu i udzielaniu szeroko rozumianej pomocy psychologicznej, co ważne psycholog bez specjalistycznego kursu z zakresu psychoterapii nie może prowadzić psychoterapii. Miejscem zatrudnienia psychologów są Poradnie Zdrowia Psychicznego , różne placówki medyczne, placówki kulturalne, placówki oświatowe, pomoc społeczna, firmy prywatne.

Altruizm w psychoterapii

Lipiec 30, 2013 / admin / 0 Comments

Mechanizm projekcji zniekształca nasze relacje z ludźmi wtedy, gdy za jego pomocą rzutujemy na nich naszą własną zazdrość i agresję. Mechanizm projekcji może również umożliwiać nam tworzenie i umacnianie pozytywnych więzi z innymi ludźmi.

Altruizm powszechnie rozumiany jest wartością pożądaną w stosunkach między ludźmi. Z punktu widzenia psychoanalitycznego altruizm jest formą projekcji, którą można opisać jako wyrzeczenie się własnych impulsów popędowych , które przeżywane są przez jednostkę jako „zakazane” dla niej na korzyść innych ludzi. Osoba zaspakaja swoje impulsy popędowe poprzez identyfikacje z cudzymi chęciami i zaspakajanie ich.

Superego pacjenta jest surowe wobec własnych impulsów popędowych, a tolerancyjne wobec impulsów popędowych innych ludzi. Mechanizmy projekcji i identyfikacji umożliwiają zaspokojenie impulsów popędowych pośrednio poprzez inne osoby tym samym omijając surowe superego.

O patologii mówimy wtedy , gdy tego typu przesunięcie charakteryzuje większość życia jednostki i jest wyraźne w większości relacji.

Np.:

Bardzo dobrze wykształcona kobieta, odczuwa nieokreślony lęk przed wejściem na rynek pracy, przedłuża okres studiowania, osiąga bardzo dobre wyniki w nauce, jednak nie potrafi uczynić z tego faktu swojego atutu na rynku pracy. Ostatecznie wycofuje się i nie podejmuje nigdy pracy zarobkowej. Wychodzi za mąż , własne ambicje zawodowe porzuca z powodu lęku przed wejściem na rynek pracy. Własną energię angażuje w życie zawodowe swojego męża, cieszy się sukcesami męża , pomaga mu realizować zawodowe projekty w taki sposób jakby to były jej sukcesy.

Kobieta z powodu doznawanego lęku dokonała projekcji własnych zakazanych przez superego impulsów popędowych ( którymi w wypadku tej pacjenki było odnoszenie sukcesów w pracy) zidentyfikowała się z chęciami swojego męża dotyczącymi odnoszenia sukcesów w pracy zawodowej poprzez ten mechanizm uniknęła lęku pochodzącego z superego uaktywniającego się w momencie pojawienia się pragnienia wejścia na rynek pracy i spożytkowania swojego dobrego wykształcenia. Popęd został zaspokojony poprzez pośrednika.

Kolejnym przykładem jest mężczyzna , który odczuwa lęk przed wejściem w intymny kontakt z kobietami. Mężczyzna posiada przyjaciela, który uchodzi za kobieciarza. Gdy mężczyźni wychodzą razem i zapoznają się z atrakcyjną kobietą pacjent wycofuje się z rywalizacji o kobietę , która mu się podoba i zaczyna reżyserować taką sytuacje by to kolega a nie on zdobył podobającą się mu kobietę. Mężczyzna przeżywał swoje pragnienie posiadania kobiety jako zakazane dla siebie, a dostępne dla przyjaciela, zidentyfikował się z chęciami przyjaciela i pomógł je zaspokoić czując się tak jakby sam zdobył niedostępną dla siebie kobietę. Pacjent w ten sposób rozładował impulsy popędowe i nie doświadczył lęku surowego superego.

Opisany proces obronny służy dwom celom. Z jednej strony umożliwia jednostce przyjazne zainteresowanie zaspokojeniem cudzych popędów, a dzięki temu pośrednio i pomimo zakazu superego realizację własnych pragnień. Z drugiej strony uwalnia zahamowaną aktywność i agresję, pierwotnie służące zaspokojeniu pragnień popędowych.

na podstawie Anna Freud ” Ego i jego mechanizmy obronne”.

Lęk w jesieni życia

Kwiecień 18, 2013 / admin / 2 komentarze

Gerontolodzy wymianiają siedem typowych dla wieku starczego zaburzeń wywołanych lękiem: lęk przed popadnięciem w obłęd, lęk przed życiem, lęk o egzystencję, lęk przed bezradnością, lęk przed chorobą, lęk przed niekontrolowanymi zmianami, lęk przed zadaniami związanymi z rozwojem.

Powszechnym lękiem jest ten dotyczący utraty kontroli nad swoim ogranizmem i zdaniem się na pomoc innych.

Szczególnie osoby samotne odczuwają boleśnie fakt , że nie mają obok siębie nikogo bliskiego na kogo pomoc mogliby liczyć. Boją się , że nie poradzą sobie w samodzielnym życiu. Marzą o tym by do końca życia móc zatrzymać sprawność na poziomie wystarczajacym na zrobienie podstawowych porządków w mieszkaniu, zakupów i utrzymania higieny. Samotne osoby mogą na starość bać się , że nikt nie zauważy ich śmierci i mogą odczuwać lęk przed tym , że nikt nie zatroszczy się o ich godziwy pochówek. Boją się jenocześnie myśleć o domu spokojnej starości, wyobrażając sobie taki dom jako umieralnie, w której personel będzie czekać na ich śmierć.

Osoby posiadające rodzinę boją się natomiast utraty kontroli nad swoim organizmem, ponieważ nie chcą stać się ciężarem dla swoich dzieci. Z trudem godzą się z faktem , że już nie potrafią swoich dzieci odciążyć i dalej wspierać. Nie potrafią przyjąć pomocy od swoich dzieci. Osobom w podeszłym wieku trudno przyjąć fakt , że ten etap wiąże się z rezygnacją i zostawieniem miejsca dla aktywności młodszego pokolenia. Ta niechęć do rezygnacji może wiązać się z przekonaniem , że kiedy przestaje się być człowiekiem aktywnym, przestaje się dawać a potrzebuję się więcej brać od innych człowiek staje się niepotrzebny, przeszkadza i może zostać porzucony.

Osoby w podeszłym wieku mogą również bać się porzucenia przez swoje dzieci. Nie chcą być ciężarem , a jednocześnie chciałyby mieć przekonanie , że ich dzieci chcą się o nich zatroszczyć w tej ostatniej fazie życia. Niechęć , brak zainteresowania, mały kontakt z dziećmi mogą przeżywać jako świadczący o nie sprawdzeniu się wcześniej w roli rodzica i doświadczać wstydu przed innymi ludźmi i złości w stosunku do swoich dzieci.